Ik zit sinds 2 dagen op Tenerife. We maken een natuur reis. Gisteren ochtend stond de vulkaan Teide op het programma. Samen met mijn lief reden we naar de kabelbaan om eerst tot 3700 meter te gaan in een gondel. Bovenop de vulkaan zou het uitzicht mooi zijn maar wel koud. Heel grappig om mijn mensdeel dan te voelen. Ze is dan geschrokken van zoveel toeristen die allemaal keurig in een rij in de cabine willen die steil omhoog gaat. Ik zag de mensen er uit komen. Bibberend omdat het boven min 1 was. Er hing echt geen leuke sfeer en mijn mens voelde tegenzin. Ik voelde de angst van vele mensen en ook van mijn lief. Eerlijk gezegd wilde ik weg…weer naar de mooie plekken waar we langs gereden waren. Ik wilde er in lopen en de lava voelen. Gelukkig was dat ook de wens van mijn vriend. We hebben toen een lange wandeling tussen de lava gemaakt. Echt fantastisch en lekker simpel.
Sinds ik voel dat ik En..En.. ben. Daarmee bedoel ik En mens…En authentieke ik. Nu zie ik door de ogen van mijn authentieke ik dat mijn mens Tineke met haar enorme gevoeligheid eerst moet wennen om alles te doorvoelen en bekijken voor dat ze weet wat ze echt wil kiezen. Zoveel zelfliefde voel ik dan. Ik begrijp mijn mens zoveel beter nu. Vroeger had ik tegen mezelf gezegd…kom op Tien je bent er nu eenmaal ff doorzetten. Dat is wel een verschil met nu.
Zo ook vandaag. Mijn lief had een hike uitgezocht van drie en half uur. De naam is…ravijn van de hel. Ik vertrouw er op dat alles wat naar mij toekomt precies is wat past bij mij . Blij kwamen we bij de ingang. Moesten we papieren invullen en verplicht een helm op. Stokken werden sterk aanbevolen en strikte uitleg moesten we opvolgen. Er waren stukken hike waar we absoluut niet mochten stilstaan. Pffff mijn mens Tineke kreeg de bibbers. Ook dacht ik te begrijpen dat we met een gids stevig door zouden lopen. Help dacht Tineke. Ik vroeg aan de man of het zo moeilijk te begaan was? Hij antwoorde…tsja dat is voor iedereen verschillend. Oeps dacht Tineke weer. Mijn authentieke ik stond te popelen. Ik ademde even en liep wat heen en weer en opeens zegt de man…jullie mogen nu gaan..samen..ohhhhh dat was al een opluchting gelijk. Ik voelde dat mijn schatje Tineke weer kon lachen. Ze moest weer even wennen aan de regels van andere mensen.
Lief en ik hebben genoten. Redelijk zwaar maar heel goed te doen. Ik voelde vanuit mijn verbinding wat wel en niet kon. Jippieajeee wat is het toch heerlijk om bewust en wakker te zijn. Mens Tien en Authentieke Ik Samen op reis. Wat een liefde voor elkaar en lief geniet mee. Mede omdat mijn liefde hierdoor stroomt en stroomt. Joehoeeee.
