Vandaag keek ik samen met mijn lief een film waar ik van te voren geen idee van had waar het over ging. Het begon met een jonge vrouw Eva die vertelde dat ze zo enorm gevoelig was en dat het niet mee viel om daar mee om te gaan. Ze keek zo mooi zacht in de camera en meteen had ik het gevoel dat ik die vrouw was. In de film had ze een moeder die zichzelf overal het slachtoffer van vond. De moeder vond haar te dik en nam haar kwalijk dat ze nog geen man had. Haar vader had ooit een neef aangereden die nu invalide is en droeg dit als een geheim met zich mee. Haar zus had een slecht huwelijk en was niet gelukkig en bleef toch zitten waar ze zit. De jonge vrouw Eva begreep iedereen. Was lief en behulpzaam voor allemaal. Had geen grenzen in haar “iedereen moet gelukkig zijn”. De familie en haar vrienden hadden het allemaal zo druk met overleven dat niemand doorhad dat Eva niets aan liefde terugkreeg. Ze zagen haar gewoon niet in haar pure schoonheid. Eva ging naar een therapeut en deze begreep haar ook niet. Hij bleef maar zeggen dat ze streng voor zichzelf was en Eva wist dat ze het niet was. De therapeut kende de onvoorwaardelijke liefde die Eva in zich had niet. Uiteindelijk werd Eva zo ongelukkig van het ongelukkig zijn van haar familie dat ze van een hoog flatgebouw afsprong.
Ze had van te voren nog een filmpje ingesproken wat zo hart verscheurend was. Het meeste indruk maakte op mij de woorden “gun mij dit alsjeblieft, ik kan niet meer”. Peng die kwam binnen….dit voelde ik ook bij mijn liefde Antonie die ook een eind aan zijn leven maakte. Ook hij was zo hyper gevoelig en kon het leven niet meer aan terwijl hij er zo enorm zijn best voor had gedaan.
Toen de film uit was huilde ik dikke tranen van de herkenning en het weten hoe ongelooflijk moeilijk het is voor gevoelige mensen in een wereld waar iedereen aan het overleven is. Ik voelde me Eva en huilde om haar. Ik voelde weer de rauwheid van de pijn van Antonie. Mijn lief vroeg wat er was en ik vertelde hem dat ik net zo als Eva ben en dat het me heel diep raakt.
Hij gelijk bang dat ik er ook een eind aan ga maken. Huh. Op dat moment nam ik een diepe adem om in mijn eigen heilige ruimte te zijn samen met mijn Authentieke ik. Yessss voelde ik en zei tegen hem “het verschil tussen mij nu en mij van vroeger is groot. Ik weet wie ik ben en kijk overal doorheen en zie net als vroeger overal de essentie in. Ik krijg zo ongelooflijk veel liefde van mijn authentieke ik dat ik niets meer buiten mij hoef te zoeken”. (Al is het ook heerlijk om liefde van hem en mijn familie en vrienden te krijgen.) Ik kies vol voor leven en dat is het grote verschil.” Hij blij en ik blij en we hadden nog een mega leuke avond samen.
Volgens mij herkennen heel wat mensen zich hierin.
Alle liefs van gevoelige Tien
