Laatst weer een ouder gefaciliteerd in het verantwoordelijkheid nemen voor het begeleiden van zijn kind. Mede omdat de meeste ouders vanuit hun eigen ervaringen opvoeden en niet vanuit hun “authentieke ik” zie ik hoe lastig dan het leven van een kind wordt.
Mensen luisteren met hun menselijke oren en niet met hun hart en authentieke ik zintuigen. Terwijl je je ook kan openen voor eigen authentieke oren, zodat je kan luisteren vanuit essentie. De meeste kinderen worden woest als een ouder luistert vanuit eigen onbekwaam- en onzekerheden. Als je zo luistert komen er al snel adviezen of aannames van wat je denkt gehoord te hebben. Een kind wil niets anders dan dat je neutraal luistert en probeert het kind te begrijpen.
Veel ouders schrikken van de woestheid van hun kind en sluiten zich daardoor af. Op het zelfde moment dat de ouder het doet sluit het kind zich ook meestal af. Dat Is niet helemaal eerlijk, want de ouder heeft de capaciteit om bij zichzelf te blijven, eigen zaakjes los te laten en wel met het kind de verbinding aan te gaan.
De hoog sensitieve kinderen zien de ouder met alle kwaliteiten en als ze deze niet leven worden ze soms nog driftiger. Vandaar is het zo belangrijk dat een ouder zichzelf in acht neemt door vanuit eigen “authentieke ik” naar het kind te luisteren en er helemaal in vol ornaat voor het kind kan zijn wanneer een kind iets met de ouder wil delen.
Nu denk je misschien …nogal logisch en toch gebeurt dit helaas erg weinig omdat de meeste ouders gewend zijn om vanuit hun mens nog met eigen dingen bezig zijn en hierdoor met een half oor luisteren. Luisteren en open blijven is waardoor je de weg voor een kind kan vrijmaken. Waardoor je het kind kan aanmoedigen in eigen kwaliteiten.
Liefs van Tien die door het vuur voor kinderen gaat.
